استفاده از مدل‌‌های اقتصاد‌‌سنجی فضایی در پیش‌بینی نرخ تصادفات راه

پیش‌بینی تصادفات در قطعات راه عمدتاً به کمک مدل‌های آماری انجام می‌گیرد.مدلهای معمول آماری مانند مدل دوجمله‌ای منفی دارای محدودیت‌هایی هستند، برای مثال در این مدل‌ها اثر متقابل نزدیک بودن دو تقاطع خاص به یکدیگر در‌نظر گرفته نمی‌شود. به این اثر رابطه فضایی بین داده‌های قطعات متوالی گفته می‌شود.در اکثر مطالعات انجام شده وابستگی فضایی بین قطعات راه در نظر گرفته نشده است. در مواجهه با داده‌های مکانی، مدل‌های اتورگرسیو ‌فضایی که توانایی محاسبه وابستگی فضایی بین قطعات راه را دارند، می‌توانند جایگزین مدل‌ها و روش‌های مرسوم آماری گردند .در واقع زمانی که داده‌ها دارای مشخصه مکانی هستند، ممکن است وابستگی فضایی بین مشاهدات وجود داشته باشد و بکارگیری شیوه‌های مرسوم که این وابستگی را درنظر نمی‌گیرند، نتایج تحلیل را دچار خطا  می‌کند. این مدل‌ها توانایی محاسبه وابستگی فضایی و ناهمسانی فضایی را دارند. در این تحقیق پس از قطعه‌بندی راه و تخصیص تصادفات به هر قطعه، با تشکیل ماتریس وزن جهت محاسبه وابستگی فضایی قطعات به یکدیگر به بررسی عملکرد مدل‌های اتورگرسیو فضایی معمولی، تاخیر فضایی و خطای فضایی پرداخته و پس از برآورد پارامترها با روش بیزی در نهایت با مقایسه این مدل‌ها از طریق دو معیار ارزیابی مدل با نام ملاک ارزیابی آکائیک و ملاک ارزیابی بیزی،  بهترین مدل اتخاب شده است. در برآورد به روش بیزی  مدل خطای فضایی با مقدار AICو BIC به ترتیب برابر 274/0256 و 279/9365 به عنوان بهترین مدل در بین مدل‌های برآورد شده انتخاب گردید و در هر دو مدل‌های خطای فضایی و تاخیر فضایی برازش بهتری نسبت به مدل رگرسیون خطی ساده به دست آمد. سپس به پیش‌بینی نرخ تصادفات در قطعات راه پرداخته و با مقایسه نرخ تصادفات واقعی و پیش‌بینی شده و استفاده از ملاک RMSE  بهترین پیش‌بینی کننده انتخاب شده است که با بررسی RMSE مدلهای پیش‌بینی شده و مقادیر واقعی در روش بیزی، مدل خطای فضایی با مقدار RMSE به میزان 7/0697 به عنوان بهترین مدل‌ پیش‌بینی کننده نرخ تصادفات در این تحقیق شناخته شد. نتایج این تحقیق در رتبه بندی راه و اولویت بندی تخصیص بودجه و ایمن سازی قطعات تصادف‌خیز و تهیه نقشه پراکندگی احتمال تصادفات در قطعات راه، کاربرد خواهد داشت.